Het filmpje over ons Belgisch belastingsysteem dat enkele dagen geleden op Facebook opdook, deed mijn rechtvaardigheidsgevoel nog maar eens heftig opspelen. Dat miljardenbusinesses praktisch geen belastingen betalen is toch op geen enkele manier te verdedigen. Het argument dat dit belastingvoordeel goed is voor de economie omdat deze bedrijven voor werkgelegenheid zorgen is een afgezaagd, flauw, om niet te zeggen beledigend, excuus. Iedereen weet dat geen enkel bedrijf zich verantwoordelijk voelt om mensen aan te slag te houden, laat staan om meer mensen in dienst te nemen dan nodig is. De kosten (dus het personeel) worden geminimaliseerd, de winst geoptimaliseerd, zo simpel is het. Onder dat credo vloeit het leeuwendeel van de winst niet terug in het bedrijf of in de lonen van het personeel, maar gaat het in de vorm van dividenden mooi naar de bankrekeningen van de aandeelhouders. Die op de koop toe (quasi) geen belastingen op die gigantische bedragen moeten betalen. Intussen wordt de werkende onderbouw van de maatschappij als een citroen uitgeperst omdat de staat met een negatieve begroting zit. En dat is dus doodnormaal.
Spreek me tegen als ik me vergis, maar is het niet zo dat de werkende burger recht heeft op een legitiem stuk van de koek waarvoor hij heeft gewerkt? Zou het niet kunnen dat de aandeelhouders van die grote bedrijven en maatschappijen de werknemer en consument onbeschaamd aan het bestelen zijn en dan nog dankbaarheid verwachten voor de werkgelegenheid die ze scheppen? Laten we het eens omdraaien en kijken hoe groot die te incasseren dividenden nog zijn als de werker niet meer werkt en als de consument niet meer consumeert. De top heeft de bodem net zo hard nodig als omgekeerd en het wordt hoog tijd dat die wederkerigheid hard gemaakt wordt in nieuwe fiscale wetten waarbij de rijkdom niet alleen van beneden naar boven vloeit maar ook terug van boven naar beneden d.m.v. een degelijke taks op bezit, zonder achterpoortjes graag.
Een andere en mijns inziens nog interessantere mogelijkheid is dat elke werknemer ook aandeelhouder wordt, en de winst op die manier eerlijk verdeeld geraakt. Een extra voordeel hierbij is dat alle spelers oprecht gemotiveerd zijn om het bedrijf gezond en lucratief te houden. Iedereen vaart er dus wel bij. Bovendien dragen sommige van deze 'sociaal' georganiseerde ondernemingen ook een steentje bij aan concrete projecten die de levenskwaliteit in de omliggende gemeenten en steden verbetert, wat dan weer respect vanuit de onderbouw voor de bovenbouw oplevert, en bovendien de druk op de sociale zekerheid verlicht. Dit systeem werkt. Het mag niet verwonderen dat eens er geen belastingvrije miljoenen meer op persoonlijke bankrekeningen gestort worden, er plots heel wat geld beschikbaar is voor andere, nuttige bestemmingen.
Een ver Utopia? Nee hoor, er zijn nu al bedrijven die zo gestructureerd zijn en het heeft de betrokkenen geen windeieren gelegd. Check bijvoorbeeld eens Scott Bader Ltd. Toen Bader al in de fifties deze revolutionaire veranderingen invoerde, werd algemeen voorspeld dat hij hiermee het doodvonnis van zijn firma tekende. Maar niets bleek minder waar. De firma bleef groeien en vandaag is het een wereldspeler in de chemische industrie. Lees er ook eens het hyperinteressante boekje Small is Beautiful van E.F. Schumacher, reeds gepubliceerd in '73(!) op na. Inspirerend spul, to say the least.
Waren ze het al bij aanvang of werden ze inhalige, immorele zakkenvullers tijdens de rit, Joost weet het. In ieder geval is het initiatief om een sociaal, ethisch bedrijf te runnen, voor de meeste grote vissen blijkbaar echt teveel gevraagd. Het wettelijk verplichten daartoe blijkt ook niet te lukken, politici zijn immers tot mijn groot verdriet meer dan eens zelf ook inhalige en immorele zakkenvullers. Ik verzin niets, dit soort vrolijke nieuws haalt de krantenkoppen vaak genoeg. We lijken wel verdoofd dat we dit onrecht blijven pikken.
Maar ja, wij hebben nu nog genoeg geld om te shoppen en genoeg tijd om tv te kijken... dus so what.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten