Ik moet en zal elke dag een stukje schrijven. Zoals je spieren kweekt al naargelang de regelmaat waarmee je sport, kweek je ook goede schrijfgewoontes al naargelang de regelmaat waarmee je schrijft. En inspiratie dan, ik hoor het je denken. Inspiratie is inderdaad nogal essentieel om iets zinnigs op papier te krijgen, maar het is niet het belangrijkste. Als je niet weet waarover geschreven, schrijf dan dààrover. Klaar. Larry David maakt een hele show over zijn gebrek aan goesting om een nieuwe show te creëren, en meer dan één boek behandelt het probleem van de writer's block. Dus inspiratie is niet echt the big deal. De reden waarom mensen die graag schrijven en goed schrijven geen boek geschreven krijgen, is dat ze geen goeie schrijfgewoontes hebben. Discipline. Oefening. Schrijven zonder doel, om het schrijven zelf, om de souplesse en de durf te bekomen die nodig is om eventuele lezers maar in de eerste plaats jezelf te gaan inspireren.
Mijn grootste struikelblok is de censuur die ik mezelf opleg. Al voor ik een zin afheb ben ik al bezig met de editing, zodanig dat er geen zin meer vloeiend uitkomt en ik op den duur niets meer schrijf, want het is toch allemaal apeslecht. Zo ondermijn ik het groeiproces dat elke schrijver -of elke schepper for that matter- doormaakt. Wat heeft het voor zin om genialiteit van mezelf te verlangen als ik met moeite een alinea afkrijg.
Ik ben zelf een veeleisende lezer. Ik doe niet alleen aan self-editing, ik ben bij elk stukje tekst dat me onder ogen komt ofwel aan het genieten van de schoonheid, gevatheid en relevantie, ofwel aan het balen van de overmaat aan overtolligheden, uitweidingen en onbeschaamde zever waarop ik toch niet (en dus niemand) zat te wachten. Tekst als tijdverspilling is één van die dingen die hoog op de haatlijst staat genoteerd. En ik wil echt geen bron van ergernis zijn en andermans tijd zitten verspillen met slecht geschreven en oninteressant spul. Maar zo saboteer ik mezelf. Want het is een zwak excuus. Niemand is gedwongen om dit te zitten lezen. En wie het toch doet en het vindt sucken, tjah. Rome is ook niet op één dag gebouwd. Afhaken staat vrij. En wie weet, misschien komt er een dag dat het minder suckt. En dat er mensen met plezier mijn stukjes lezen.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten