Er zijn meer realiteiten. Er zijn er véél meer. En ik spreek niet over andere dimensies, of misschien wel maar dan niet in de science fiction zin van het woord, niet in de zin van een heel andere wereld, met heel andere wezens en wetten... maar dan eigenlijk weer juist wel. Het punt is dat er zoveel realiteiten als bewuste wezens zijn, en dat elk wezen dat zich van zichzelf en de wereld rond zich bewust is, een eigen realiteit heeft; Dus er zijn zoveel dimensies of realiteiten als er levende en bewuste wezens zijn. Dan kan de discussie over ‘wat is bewustzijn’ beginnen, maar dat doet hier eigenlijk niet veel terzake. Het aantal bewuste wezens verandert niets aan het feit dat elk bewust wezen zijn unieke realiteit heeft. Het aantal wezens bepaalt enkel het aantal realiteiten, niet het bestaan ervan.
Dan is er natuurlijk nog de kwestie van de gedeelde realiteit; de zogenaamde objectieve realiteit. Voor zover een realiteit objectief kan zijn: de waarnemer heeft immers onvermijdelijk invloed op het creëren ervan, want door zijn ogen creëert hij een heel persoonlijk universum waarvan enkel hij getuige is. Die gedeelde en dus eenvormige realiteit is een abstract gegeven, enkel en alleen gebaseerd op de zintuiglijke waarneming. Wat het gegeven subject precies ervaart in zijn diepste wezen wordt in de objectieve werkelijkheid niet in beschouwing genomen. Wat denkt hij? Wat voelt hij? Welke kritiek komt in hem op, welke vreugde of weerzin?
Het westerse wetenschappelijk denken zorgde voor een splitsing van wat iemand ervaart in een objectieve en een subjectieve realiteit, met een waardering voor het objectieve als ‘waar’ en ‘echt’, en een minachting voor het subjectieve als zijnde oncontroleerbaar en dus te negeren, alsof elke persoonlijke interpretatie en sensatie een ruis is op de ongenaakbare objectieve realiteit. Het subjectieve hoort thuis in de wereld van artiesten en dromers, en moet dus niet serieus genomen worden. Er valt niets van te bewijzen, toch! Dat wetenschap zich beperkt tot het objectief waarneembare is op zich geen probleem, dat is nu éénmaal de wetenschap. Wat ik problematisch vind is dat het wetenschappelijk bewijsbare een idool wordt dat als een god wordt aanbeden. Een bevattelijke, in wetten te vatten god, een god die door mensen werd geschapen en tot perfectie gepolijst, één god die heerst over allen. Hij is overal en: WE KUNNEN HEM BEWIJZEN!! Wat een verademing vergeleken met die verontrustende god waar geen tastbaar bewijs van bestaat. Wat een mens aanvoelt, gelooft, droomt, denkt... is bijzaak. Wat enkel met het zesde zintuig kan worden waargenomen bestaat volgens de wetenschap gewoonweg niet. Hallo! Stel je voor dat wijzelf niet heer en meester zouden zijn over onze eigen levens en deze hele godvergeten werkelijkheid!
Het westerse wetenschappelijk denken zorgde voor een splitsing van wat iemand ervaart in een objectieve en een subjectieve realiteit, met een waardering voor het objectieve als ‘waar’ en ‘echt’, en een minachting voor het subjectieve als zijnde oncontroleerbaar en dus te negeren, alsof elke persoonlijke interpretatie en sensatie een ruis is op de ongenaakbare objectieve realiteit. Het subjectieve hoort thuis in de wereld van artiesten en dromers, en moet dus niet serieus genomen worden. Er valt niets van te bewijzen, toch! Dat wetenschap zich beperkt tot het objectief waarneembare is op zich geen probleem, dat is nu éénmaal de wetenschap. Wat ik problematisch vind is dat het wetenschappelijk bewijsbare een idool wordt dat als een god wordt aanbeden. Een bevattelijke, in wetten te vatten god, een god die door mensen werd geschapen en tot perfectie gepolijst, één god die heerst over allen. Hij is overal en: WE KUNNEN HEM BEWIJZEN!! Wat een verademing vergeleken met die verontrustende god waar geen tastbaar bewijs van bestaat. Wat een mens aanvoelt, gelooft, droomt, denkt... is bijzaak. Wat enkel met het zesde zintuig kan worden waargenomen bestaat volgens de wetenschap gewoonweg niet. Hallo! Stel je voor dat wijzelf niet heer en meester zouden zijn over onze eigen levens en deze hele godvergeten werkelijkheid!
Zo krijgen we de sacralisering van het voorspelbare en uniforme, terwijl het magische, persoonlijke en onbekende gemarginaliseerd wordt en als nonsens van het wereldtoneel wordt verdrongen. De meeste mensen zijn immers zo doordrongen van een blind geloof in deze moderne religie, dat ze alleen nog maar oor en oog hebben voor wat deze religie verkondigt. Waarnemingen die niet via de vijf zintuigen geregistreerd werden en dus niet te controleren zijn worden op die manier geklasseerd als verzinsel en belanden op de onderste plank, tussen de sprookjes en de mythes. Daar krijgen ze alleen nog aandacht en waardering van kinderen, fantasten, idealisten, een toevallige passant. En dat terwijl acceptatie en respect voor het magische, het tegenwoordig gedesacraliseerde maar o zo sacrale buitenzintuiglijke nu net is wat de mensheid nodig heeft om tot inzicht te komen over wie ze zijn en wat hun rol is in deze werkelijkheid. Er is zo veel meer in deze wereld dan wij kunnen waarnemen. En het onwaarneembare speelt een grotere rol in ons bestaan dan de meesten vermoeden. Er zijn verschillende wegen te bewandelen om tot een besef en zelfs begrip te komen van deze krachten. Uiteindelijk zal zelfs de wetenschap deze krachten onderschrijven, na een omweg van honderden jaren... wat is, is. Zichtbaar of niet, aantoonbaar of niet, de magie die deze wereld schiep en in stand houdt bestaat, om dat te beseffen moet je alleen rond je kijken en onderkennen dat je lééft.
Zolang mensen zich afsluiten voor dit (voorlopig) onbevattelijke maar essentiële, spirituele deel van de wereld, is er geen hoop op werkelijke vooruitgang. Intellectuele groei zorgde ervoor dat de mens voorbij zijn dierlijke driften geraakte, in staat was ziekte en dood af te wenden, voorzienig te zijn. De technologische vooruitgang maakte talloze levens beter. Vandaag moeten we echter constateren dat er zich ondanks die fantastische groei, verontrustende problemen blijven manifesteren. Ons leefmilieu staat onder gigantische druk. Oorlogen en conflicten allerhande eisen hun tol. De kloof tussen arm en rijk groeit. De landen met de grootste welvaart gaan zwaarder gebukt onder emotionele problemen en depressie dan ooit. Al deze en nog veel andere excessen zijn volgens mij te wijten aan het verzaken aan een broodnodige spirituele groei. Spiritualiteit maakt immers mensen bewust van hun plaats in de wereld. Een verruiming van hun bewustzijn en het uiteindelijke besef dat ze niet alleen zijn tussen hemel en aarde, behoedt mensen van de steeds op de loer liggende hubris. Besef van het buitenzintuiglijke houdt hen nederig en waakzaam. Ze blijven zo voortdurend attent op het evenwicht tussen zichzelf, de Ander (met grote en kleine a) en de natuurlijke omgeving. Het moge nogmaals duidelijk zijn dat een ongebreidelde intellectuele groei met een verzaking aan het spirituele, nefaste gevolgen heeft voor de mens, op elk niveau. Daar zijn we nu met zijn allen getuige van.
