De Zeven Zeeën der Zotheid

De volgende gedichten schreef ik in de loop van 2009. Het relaas van een onbeantwoorde liefde. Enkele gedichten (over veroudering en dood) zijn al veel eerder geschreven maar kregen ook een plekje in deze bundel. 

1. 

dat ene moment

als ik het kon terugspoelen

dan had ik enkel nog dat ene

zo zot vol zin in meer van hetzelfde

verslaafd aan de simpele schoonheid

van een zichzelf schrijvend scenario

de perfecte imperfectie tot leven gebracht

veel beter dan de beste film

want dat ene moment

was echt

2.

In het oog van Storme

glanzen verwoed

de tranen verworden

tot glimmende stille vijvers

fonkelende diepdonkere bronnen

bruisende vruchten

karbonkels uit

zonnige bolsters gebarsten

In het oog van Storme

dansen woest

verstrengeld aan de wervel

eeuwig, nu en nooit

op een slappe koord

de wind vanachter

altijd rechtdoor

zo’n vurig wild veulen

op springen speels

doet het de muzen zingen

Als het oog sluit

slaat Storme wild woordend toe

en laat me proestend achter

3.

de bron
sterven is
de weg naar eerbied
het ultieme ja
aan de eeuwigheid
geen einde
geen begin
want de cirkel is rond
was rond
en zal het altijd zijn
hoe kort je ook bestond
al van voor je werd geboren
ben je deel van het geheel
alles is alles
niets gaat verloren
zelfs dood kan leven
niet verstoren

4.

manifesto

wat kan zijn is buiten bereik in de gedoofde zon

het zit in de dode hoek

ligt in het bed ongespreid

het huis nooit gebouwd

in de lucht bij de tien vogels die blijven vliegen

uit de hand

nooit gelopen als voorzien

in het water gevallen

voor ons oog wat is

achter ons oog wat kan zijn

een fijne grens 

de droom ontspint weeft haar web

is meester

wie beheerst er wat zich achter zijn oog bevindt

zacht de kaarten schudt

en wat kan zijn listig verbeeldt

je onbewaakt je rede steelt

uitlegt zonder woorden wat je ongewild verwacht

vergeet de wens

verzegel de grens

ja jij bent meester van wat is

geen droom geen fluisterend hart geen lustig duister dier

dat luistert toch blijf je dapper wakker  je bestaan de baas

maar laat je gaan en de wil wint

geen mens is enkel baas

wie wint van zichzelf betaalt de prijs

verleg de grens en laat je wil binnen

overwin de angst niet te winnen

en je wint levenslang

wat niet is kan nog komen

wat is een mens als hij niet meer mag dromen

5.

de zeven zeeën der zotheid

je lacht in je

slaap je

dronken droom

mijn armen om je heen ben ik

een halve grinnik waard

ik hoor je

niet te missen misschien zo dicht

op je huid

op zoek naar je warmte

veilig omgedraaid en omgekeerd gerugd

de deur nog op een kier in het halfduister

mijn lege hongerige handen liggen verslagen

boven de lakens

dit gebeurt keer op keer nooit geleerd meer willen teveel

niet weten wat te doen te laten

want hoe wek je wie slaap veinst

in deze klucht zoekt de gekluisterde zot zichzelf

wachtend op wat al is

brengt geen zucht verlichting

lachen, blijven lachen

morgen kus ik je wakker kijk ik je dapper in de ogen

pik geen halve grinnik meer geen gespeelde slaap

maar de nacht ontzenuwt

tempert klaarlichte vragen

verzonken in deze vage droom draai ik om en om

op de tast naar houvast voel ik je zacht

maar niets dat onzekerder is dan

jij naast me in dit veel te grote bed onder de roos

we zijn er echter toch echt zeker

slapen wakend de slaap der schuldigen

samen in dezelfde wankele boot

doorkruisen rug aan rug de zeven zeeën der zotheid

en terug

6.

ik heb je niet nodig

slechts het verlangen het streven naar meer de drijfveer

mezelf te ontgroeien

te boeien te verbazen

nee niemand definieert mij meer

laat me toch naakt zijn

mijn waarde aan de kaak

geraakt worden onbeschermd

door spiegels allerhande

ziel noch zot zal mij verleiden

de tijd alleen mag begeleiden

ach dwaze gedachten gaan toch uit de bocht

de bedachte plot nog mooier dan de echte

getooid met spanning, kleur en soundtrack naar wens

voel vlieg val naïef

verkocht blijf ik mezelf bedriegen

wilde dromen met je delen

het gedroomde spel tot leven spelen

wat houdt ons tegen

geluk bestaat in eenzaamheid

maar echt alleen met meer dan één

gedeelde tover overleeft waar geen voorwaarde waarde heeft

7.

Grafrede

Ik rijd het lege land voorbij
zwarte raven zwermen
de zon zinkt op deze koude avond wenkt de zilte verte
en oude dromen rollen scherp
trillen achter vermoeide ogen
geen hand om vast te houden
nog zoeken is zinloos
en geloven lukt niet

nooit meer

blindelings bedrogen

rijd ik achteloos de dag uit de nacht in

over de Styx terug naar Niemendal

waar geen waterlander wacht

8.

tijd

ik neem tijd

begrijpe wie begrijpen kan

het leven ledigt tergend traag de zandloper

in mijn handen

grijp ik het ongrijpbare

ik raak het kwijt

verstrooid in de ruimte

in de verdomde glazen bol

gistend zanddeeg

geslepen geesten sneden de tijd in gelijke stukken

dagen, maanden, jaren

het ongrijpbare snijden moest mislukken

zoute tranen

zoete zonden

zorgeloze uren ten spijt

niets blijft duren in eeuwigheid

van zand naar glas naar scherf naar zand

zeven mijlen

woestijnen tijd

zeeën tijd

almaar meer

teveel tijd

maar nooit overschot

ik neem tijd

proef wat bleef kleven

aan de trog

spijt maakt dat het  bitter smaakt

morgen maak ik beter nog

9.

reflectie

ik schrijf je onder

verpletter je tegen de wand klad je vol

bevuil je met vuige woorden

verwens je in de spiegel beslagen met mijn hete adem

beste vriend

in rode lipstick

kijk me aan en verhul eindelijk eerlijk

strak in je vette letterpak zeg

hoe ik je veracht

bespottelijk gemakkelijke

zielige sukkel

nooit iets nieuws onder jouw zon

wie doet wie de das om

gooit de regel domweg

op zijn kop de gulden druppel

het is erover

of erop

10.

TNT

de schater en de vloek gaan hand in hand

in het land van nu of nooit

ik proef met smaak de kaas rond de gaten

stel liever geen vragen schuif twijfels en goesting

koud aan de kant in de hoek

wijs wijselijk elke verwachting de deur

want wat wil ik nog meer

dit is eerlijk heerlijk

gekheid het lot te tarten

snoer mijn onzalige zotte zieltje dus de mond

verman me verban het verlangen verleng de lont

nog een keer

bedolven onder  de T en T

zo meteen ontplof ik dan mag jij

ergens tussen de brokken

mijn hart gaan zoeken

je vindt het wel

je naam staat erop.

11.

Leda’s moordvers

ze haalde uit

zijn mond de woorden

legde ze op het puntje van zijn tong

overgelopen

vuil zwart vol hart

beet zijn adamsappel stuk verdriet

bloedige bekentenissen sijpelden uit zijn hals gedropen

zo de zwaan zijn laatste liedje zong

12.

woeste hoogten

woeste hoogten

ik hoor ze zingen

hun echo glanst in je donkere blik

we vinden geen stilte om mee te beginnen

elk zijn demonen elk zijn gebrek

we denken te delen

elkaar te kennen

maar mijlen van afstand

als rollende golven

meedogenloos claimen ze al wat ons bindt

ontkenning verzuipt onze eigenste plek

verdrink maar niet zelf in je koppige branding

ook jij hoort het zingen

vaart blind op de klip

gezworen te redden al wie jou ontreddert

een mens kan wel goed zijn maar dus ook goed gek

13.

gebed

het midden van de leegte

mijn duisterste doemdonker

tot mezelf gedwongen

de woestijn dringt ruisend binnen

elke korrel voel ik

elke porie gepolijst

en de pijn dijt uit naar buiten tot heel ver weg

de eenzame eenvoud verstomt de razernij

tijd omzwachtelt

mijn lijden verzacht

en ik zet de duivel buitenspel

14.

deze lijn is geen grens

hij bakent het middelste af wat nog komt

en tussen ons

gezwegen

beluisterd en ontkend

verdeelt geen woorden

van zeker naar misschien

de spanning erin verbindt

werkpuntjes en hebbedingen

voor goed

tot de eerste regen

15.

het achtste wonder

je zegt zoveel

ik hoor van alles

je houdt me vast zonder handen

geeft me meer met minder

je kruidige stuifmeel kruipt onder mijn huid

we raken kant noch wal zo zalig in het midden

blijven zitten kom niet dichterbij

hou de boot in balans

onze woorden komen samen vormen ze bruggen

rozenranken ze reiken elkaar geurende kluwen van ver 

verborgen verlangen in verzen

in kleur ontvouwen zomaar open en bloot

gedachten vervlochten vol zon en belofte

uitbundig schuift deze drijvende tuin

een prachtig geheim tussen ons in

we zeggen waarschijnlijk teveel

het grote geheim deelt zich mee in de stilte

in het ritme van het reiken het drijven het geuren

zuiver en simpel als honing en brood

zo zwijgen we een tijdje

en de hele wereld spitst zijn oren

ondenkbare dingen staan te gebeuren

16.

je vreet me levend op

rijt me open

drinkt mijn binnenste en

wroet  gulzig door hart en nieren

met bebloede snuit

eerlijk het doet pijn

maar je vindt me zo

uitzinnig zoet

zo lekker

het uur van het beest

bedankt om me vragen

voor deze laatste dodelijke dans

ik had dit foute feestje voor geen goud willen missen.

17.

haar handen zijn veranderd

het zijn boeken

hun bladvingers generfd gebonden gerimpelde bundels

van geaderd dun papier

vaal van kleur van rug tot rug het verhaal gekerfd tussen de lijnen

langs palm en plooi

vandaag moeten de boeken sluiten

hun omslag gekreukt gewrongen door de loop der dingen des levens

elke plotwending bedwongen en

de geur van woorden

zoals toen

jaren geleden in de tijd gelezen en goedgekeurd

de levenslijn is uitgebeiteld

zie zonder spatie spijt

haar oude vrouwenhanden ze laten los

en ze bladert terug naar af

Welkom in het theater

Ik heb zo'n onbeschrijfelijke dingen gezien. Ik die zo aan woordjes hang kan het natuurlijk niet laten een poging te ondernemen om mijn ayahuasca-ervaring te delen. In een eerste fase kreeg ik een aantal visioenen van portretten, foto's, waarvan één portret in het bijzonder me verdrietig maakte. Ik voelde ook heel sterk dat mijn moeder de troost die ik niet van haar krijg, zelf zo broodnodig heeft. Het portret was dat van een vijf-zesjarig meisje met blonde haartjes tot op de oren, in een zijscheiding gekamd met een klein speldje opzij. Een schattig ding. De tranen rolden van mijn kaken. En toen kwam ik een ziel tegen die een broer van me is, en er kwam zoveel animositeit van zijn kant. Ik heb begrepen dat hij me verwijt zijn plaats op de wereld ingenomen te hebben. Ik werd overspoeld met schuldgevoelens en de drang me bij hem te verontschuldigen voor mijn bestaan.
De shamaan was continu aan het zingen en begeleidde zichzelf met een heel arsenaal aan verschillende muziekinstrumenten, wat de visioenen kleur en ritme gaf en tegelijk ook zorgde voor een aarding, een connectie met het hier en nu. Ondanks de intense hallucinaties bleef ik redelijk lucide: met mijn ogen open was er niets aan de hand. Eens ik mijn ogen sloot begon de film terug. In een volgende fase zag ik slangen over en door mekaar kruipen, sierlijk, sexy bijna, in symmetrische patronen. Ze waren aderen met leven in, en het leven stroomde zolang de shamaan bleef zingen. De slangen waren niet bedreigend, maar voelden aan als een bondgenoot.
En dan de duisternis. Op een gegeven moment zag ik een duisternis, een chaos zonder begin of einde, zonder tijd of richting, waarin zich mierachtige wezens bevonden, in fluo rood en oranje.


Dit is een weergave van het magnetisch veld van Saturnus.


Ze leken verloren in een realiteit buiten de onze.

De Ant-Nebula.

De mens ontstond als uitweg uit die troosteloze chaos, waarin een continue elektrische ruis klinkt, een statisch gezoem, metaalachtig en met een gevoelloze kwaliteit met daar bovenop een soort vonkende drum, niet ritmisch maar kil, disconnected. (Twee dagen later besef ik dat het klonk zoals een Jedi-zwaard, echt helemaal hetzelfde!) (We zijn woensdag en na een zoektocht op het net vind ik opnames van het geluid dat Saturnus maakt... na 50 seconden hoor je dus hetgeen ik in mijn visioen gehoord heb. Vanaf 2:00 komen er ook nog andere klanken bij die ik dan weer niet heb gehoord).

Er volgde een beeld van metersdikke hopen insecten, zwarte, glanzende, afgrijswekkende kevers en duizendpoten wriemelend om bovenop de hoop te komen. Ik voelde medelijden met onze scheppers. Ze bedachten onze wereld en de mens om aan hun duistere uitzichtloosheid te ontsnappen. We zitten dus gevangen in een theater ter entertainment van een humorloos, onverschillig publiek, gevangen maar zoveel vrijer dan wie onze gevangenis, onze wereld, schiep. We zijn immers in staat om ook zelf te scheppen. We hebben ruimte, zintuigen, emoties, en vooral: onze wereld kent schoonheid, licht, liefde, perspectief. Je kunt je niet voorstellen wat een dankbaarheid ik voelde om mens te zijn, en niet (meer) verloren te zijn in die donkere chaos.

Op het toppunt van de insectenhallucinatie zag ik een zwarte vlakte met links in de verte twee palen waartussen een drietal laserstralen bewogen in rood, geel en groen. Het geluid dat ik daarnet beschreef (Saturnus??) klonk oorverdovend in mijn rechteroor. Ik denk dat we uit dat geluid gecreëerd zijn, maar dat is maar een idee. Toen ik daarnet wat rondkeek op internet vond ik het volgende: de Lengua, een Zuid-Amerikaanse stam van de Gran Chaco, geloven dat een god in de vorm van een reuzenkever de wereld creëerde en met geesten bevolkte. Wat vooral interessant is, is dat deze god onverschillig blijft onder zijn creatie en niet wordt aanroepen in gebed. "Beetle, the Lengua myth says, created the world and also everything in it, but Beetle has never shown any further interest in it. Beetle does not seem to be any specific beetle or even a special kind of beetle, but "beetle" in the abstract."Ik geloof dat ik dus deze 'god' of goden aanschouwd heb vannacht. Geen benijdenswaardige schepper, ik zou zelfs durven zeggen integendeel. Na enkele dagen bezinken vermoed ik dat het helemaal niet om echte 'wezens' gaat, maar om kosmische fenomenen. Wie weet hebben de Nebula of Saturnus iets te maken met het ontstaan van de planeet Aarde en de mens? Work in progress...

Verder herinner ik me een prachtig visioen van cilindervormige, witgrijze torens die trapsgewijs aan elkaar vasthingen. Ze waren behangen aan de onderkant met felroze, rode en gele macramé en allerlei parels en edelstenen. Het hele tafereel leek in een kathedraal-achtige ruimte geplaatst te zijn, en tegelijk in een groene glooiende vlakte met een loodgrijs-blauwe hemel, het soort van hemel dat je ziet voor een onweer. 

Ik heb tijdens de rit regelmatig als een bezetene zitten schokken, alsof iets in me protesteerde. Ook mijn oogleden trilden aan een hoge snelheid, als de vleugeltjes van een bijtje of kever. Na een derde portie van het drankje heb ik moeten braken. Maar de fysieke rariteiten zijn een kleine prijs voor een intense, indrukwekkende reis. Helemaal naar de oorsprong, en terug.

Normaal? Doe maar abnormaal!

Wat doe je als een achttienjarige jongen verkondigt dat hij homo's haat omdat ze 'abnormaal' zijn?

De situatie: ik sta voor een klasje van drie man waarvan er twee terug naar hun land vertrokken zijn. De overblijver is een hyper orthodoxe christen uit Servokroatië, pardon, uit Servië. Hoe zat dat daar ook alweer in de Balkan? O ja, nadat ze mekaar een tijdje uitgemoord hebben zijn ze in Joegoslavië tot een splitsing gekomen en zijn Slovenië, Kroatië, Servië, Bosnië, Hercegovina, Montenegro, Albanië, Macedonië en Bulgarije allemaal onafhankelijke staten. Kosovo is de facto onafhankelijk maar wordt door Servië nog altijd niet als dusdanig erkend. Of hoe extreem nationalisme tot politieke spanningen, separatisme en oorlog leidt. Vergeef mij deze simplificatie van een complexe en gevoelige situatie.
Soit, de jonge Serviër is uitermate trots op zijn land en cultuur en gaat prat op zijn sterke geloofsovertuiging. Zeer bewonderenswaardig, mooi dat je trots bent op je afkomst en ergens in gelooft, bravo, en zeker aan die leeftijd. Maar hoe komt het toch dat de liefde voor het eigene zo evident gepaard gaat met de haat voor het andere? Vermoedelijk hebben de 'anderen' zich niet van hun mooiste kant getoond tijdens de verschillende Balkanconflicten. Maar blijven hangen in dat pijnlijke verleden en het eeuwige cultiveren van een vijandsbeeld dat onlosmakelijk met dat verleden verbonden is, is volgens mij kiezen voor de kortste weg naar de hel. Dat soort van zichzelf in stand houdende mythes (wij zijn de beste, de rest is een bende barbaren) zijn de ideale voedingsbodem voor telkens opnieuw uitbrekende brandjes van woedend machtsvertoon en bloedige vergelding. Als de orthodoxe kerk er dan nog eens een schepje bovenop doet door al wie geen deel uitmaakt van hun kerk of niet 'normaal' is, als des duivels te veroordelen, krijgen we een gelovige kudde die in naam des Heren in staat is tot het complete tegengestelde van wat de Here nu juist liep te verkondigen.
Ik probeerde de student te doen begrijpen dat structuren en instituten die erop gericht zijn mensen bepaalde dingen te doen geloven, vooral belang hechten aan het instandhouden van hun machtspositie, en dat het welzijn van het volk niet per sé op de agenda staat. Ik wees hem erop dat hij jong en intelligent is, en dat hij zich niet hoeft te laten beperken door een blind geloof in wat mensen van vlees en bloed als 'normaal' verkopen. Ach, hij zal zijn redenen wel hebben, en wie ben ik hem te pushen om te geloven waar ik achter sta, dan ben ik al even erg als de alwetende pope. Toch kon ik niet nalaten te zeggen dat we allemaal mensen zijn, dat er ons zoveel meer bindt dan scheidt, en dat verdeeldheid alleen maar bepaalde leidersfiguren ten goede komt. Ik kan het niet helpen, homofoben doen mijn haar recht staan. Ik word niet goed als ik denk aan het leed dat veroorzaakt wordt door discriminatie van degenen die in de onderste helft van de Gauss-curve hangen. Laat ons niet vergeten dat het dikwijls net die 'abnormale' mensen zijn die onze maatschappij van wat niveau voorzien. De meest geniale artiesten, filosofen en wetenschappers, de grootste visionairen, waren niet zelden ook de vreemdste vogels. Moet het verwonderen dat we getraind worden om 'abnormaliteit' te marginaliseren? 
Ik droom van een bont allegaartje van mensen van alle slag, of ze nu normaal zijn of niet doet er niet toe, als ze maar met verwondering en interesse luisteren naar elkaar en de onderlinge verschillen koesteren als de rijkdom die het leven zo intens en waard om te leven maakt. Het normale is niet zaligmakend, zelfs integendeel. Het is soms beperkend en zelfs verstikkend. Dus: doe maar abnormaal.

ik blijf achter

We trekken met een grote groep over een braakliggend terrein, links en rechts in de verte staan zwarte fabrieken, oude treinwagons, de vergane glorie van een industrieel tijdperk. Voor en achter ons donkere, natte aarde, en veel rotzooi en putten. Ik ontdek dat sommige van die putten gecementeerd zijn en ladders hebben. Er zijn er met eetbakken voor honden. Het intrigeert me en ik ga op bijn buik liggen om mijn hoofd diep in de put te kunnen steken. De ladder nemen durf ik niet. Intussen wordt mijn achterstand op de groep groter en groter.

In de buurt van de fabrieken is een café op de hoek, ik heb het al eerder gezien in andere dromen. Ik ken dit industrieterrein, maar in vorige dromen was het zonnig en waren de fabrieken niet zo zwart en roestig.

In een volgende scène ben ik met Kika in een klerenwinkel en blijkt dat zij en de verkoper/eigenaar het heel goed met elkaar kunnen vinden. Ik ben blij voor haar en tegelijk een beetje jaloers. We blijven uren in de winkel hangen, en ik bekijk uit verveling een beetje de collectie. Het waren mooie maar dure stukken, ik herinner me vooral ragfijne mohair truitjes met parelrijen van de nek naar de borst. Klinkt nu redelijk fout maar zag er heel verfijnd uit. Ik ging achterin de winkel naar boven, naar het toilet.

Ik ben met mijn pa op stap. Het was eerder ik die hem begeleidde dan omgekeerd. We stoppen ergens om te lunchen , in één of andere broodjeszaak. We wilden de weg vragen. We vielen op tussen de studenten.

Isabel en Pieter DB vliegen met een gesofisticeerde luchtballon rond, een zeppelin-achtig ding à la Louis Couperus. Ik vlieg niet mee, maar Kika en haar vriendje wel. Ik zie de ballon boven de oceaan vliegen alsof ik er zelf inzit. Het is warm en zonnig en het water is helder en azuurblauw en zo dichtbij. En dan landen ze (of crashen?) in het park waar ik lig te zonnebaden.

Krijg je daar nu een touw aan vastgeknoopt?

Reuzenrups

In mijn droom was er een vrouw van wie er ter hoogte van haar zonnevlecht een streng de dikte van een arm uit haar rug kwam, waarvan het uiteinde een klein wriemelend mensje was. In een mum van tijd was het mens volgroeid en raakten zijn voeten de grond. Onmiddellijk kreeg het pas ontstane mens opnieuw zo'n streng met een nieuw mens etc. Het werd een enorme duizendpoot, en het hield niet op.

Dromen met onze hoofden en dromen met onze handen

Dit is een oproep aan alle dromers. Aan iedereen die met ongebreidelde fantasie onze wereld durft te herbedenken. Aan wie open staat voor wat als onwaarschijnlijk wordt afgewimpeld door 'normale' mensen. Aan alle mensen die zich niet willen conformeren aan oudbakken verwachtingen. Aan wie stoute dromen durft realiseren. Aan diegenen die nachtelijke dromen niet als bedrog zien, maar als het begin van begrijpen. Aan wie dromen aanwendt als bron van inspiratie,  als kiem van vernieuwing, bij zichzelf en zijn omgeving.

Laten we dromen met onze hoofden en dromen met onze handen. Dicht bij onszelf komen en ontdekken waarvoor we leven. Tot verrijkende uitwisselingen komen van ideeën en gedachten. Werken zonder winstbejag, communiceren zonder energiebejag. Onszelf genezen en zo ook onze samenleving. Ontspannen de toekomst tegemoet gaan en frustraties en angsten loslaten. Genieten van wat is, met vertrouwen in wat zal zijn. Leven als in een droom, waarin onze vrije wil toelaat ons oneindige potentieel te realiseren. En intussen een voorbeeld stellen aan wie vergeten is hoe te dromen. We zijn met velen maar kennen elkaar (nog) niet. Dreamers unite!

De lente-equinox is het moment om hernieuwd leven te verwelkomen, stof, stress en spinrag buiten te jagen en de wind van verandering toe te laten ons in beweging te zetten. Wat je ook doet, verveel je niet. We leven in de vermoedelijk spannendste tijd die de mensheid ooit kende... Maak er een droom van een tijd van.

Dream is destiny

Droomde vorige nacht dat ik meedeed aan een schoolopvoering in een groot theater. De sfeer was dezelfde als die van het Sint-Andreasfeest. Ik repeteerde mijn scène in het stuk met Isabel, we gooiden de bal en zeiden onze tekst. Fluitje van een cent. In de coulissen liepen we een beetje te lanterfanten en gek te doen, heel op ons gemak, ervan uit gaande dat we nog tijd zat hadden voor we echt op moesten.

En dan sta ik op het podium voor een publiek van honderden mensen, waaronder ook An en Theo en de kindjes. We spelen het stuk met een stuk of twintig, de hele klas doet mee. Er zijn kinderen in rood, geel en blauw gekleed, ik ben de enige in het zwart. De bal wordt heen en weer gegooid alsof het een bom is, ik vang en gooi hem een paar keer. Plots heb ik de bal terug en is de spot op mij gericht. Mijn opdracht. Mijn tekst. Waar was Isabel?  Hier was er een ander meisje. Van mijn stuk gebracht kon ik niet op mijn woorden komen. Het meisje herhaalde haar vraag en keek me met dringende ogen aan, zo van, alléé jouw beurt!!! Maar ik wist niets meer en improviseerde dan maar een antwoord: "Ik kan niet want ik ben zwart!", en met veel drama vluchtte ik van het podium.

Terug backstage sterf ik van schaamte om mijn mislukte optreden, maar ben tegelijk opgelucht dat ik niet langer op het podium sta. De lerares Frans die verantwoordelijk is voor de make-up (mevr. Huys, was ook zo ten tijde van Sint-Andreasfeest) komt op me af en vraagt me waar ik uithing toen de make-up werd gedaan. Ik was onopgemaakt onder de spots gaan staan. Het schuldgevoel en de schaamte om mijn gebrek aan voorbereiding en mijn uiteindelijke mislukking was ondraaglijk. Ik wist niet hoe ik de kindjes en mijn zus ooit nog onder ogen moest komen.

Het is niet de eerste keer dat ik droom over onvoorbereid op het toneel komen, over faalangst en schaamte om de afgang. De interpretatie ligt hier voor de hand, immers: all the world's a stage... 
Deze droom vind ik extra interessant omdat een groot stuk ervan gewijd is aan het onschuldige en zorgeloze spel met Isabel, die mijn beste vriendinnetje was in de kleuterklas en lagere school. In onze jongste kinderjaren waren wij twee handen op één buik en hebben we uren gespeeld. En onze huizen en tuinen waren de podia. We speelden op reis gaan en kamperen op de camping (iets exotisch voor ons want wij kampeerden nooit met onze ouders), we speelden samenwonen met onze vriendjes van op vakantie (de mijne een Italiaan en de hare een Nederlander, lol), we speelden rijk zijn, arm zijn, Madonna zijn, fotomodel zijn, detective zijn, dokter zijn, architect zijn, boze stiefmoeder zijn... We speelden dat de brokken eraf vlogen, in onze beschermde omgeving, waar niets deed vermoeden hoe anders en ver van ons ideaal, het echte grote mensenleven zou zijn.

Mooi hoe het onderbewustzijn ons onszelf leert kennen wanneer we ongeremd en met een open geest liggen te knorren onder de wol. Alle puzzelstukjes zijn reeds beschikbaar, het is gewoon een kwestie van tijd, geduld en aandacht om ze aan de oppervlakte te laten komen en het volledige plaatje te gaan zien.

Apocalyps = Openbaring

Is dit de periode van extreme rampspoed die uiteindelijk tot het einde dezer tijden leidt en dus een nieuwe cyclus inluidt? Zullen de talloze misdaden die tegen de mensheid gepleegd worden niet langer ongestraft blijven nu ze onder de ogen van miljoenen (televisiekijkende) toeschouwers komen? Zullen de vele schokkende beelden en berichten deze gehypnotiseerde toeschouwers eindelijk wakker schudden? Vaak is het nieuws  zo ongelooflijk dat het als nonsens van de tafel geveegd wordt en de mainstream media niet haalt. Alsof de aardbevingen met opzet veroorzaakt werden met een door mensen gemaakte machine? Duh. En heeft Nasa geheimen voor ons? Waarom zouden ze hun kennis niet delen? Tjah, goeie vraag... In ieder geval heeft de waarheid tijd.
Volgens het vierde principe in de Kybalion, het principe van Ritme, komt na eb, vloed, en na de winter, de zomer, en na de nacht, de dag. Ik hoop dat de spreekwoordelijke slinger stilletjes aan op zijn retour is. De ellende die de laatste jaren lijkt te accumuleren heeft daarom  misschien zin, is misschien nodig om tot actie te dwingen...  er moeten dus eerst miljoenen creperen eer het doordringt dat we niet goed bezig zijn. Hoeveel ellende willen we nog meer? Hoe diep moeten we gaan om te gaan begrijpen, om inzicht te krijgen?
Ik stel al enkele dagen het schrijven van een nieuwe blog uit, omdat ik besef dat ik niet vrolijk klink, te hard wil pleiten voor een wakkere en kritische nieuwe blik op de realiteit, misschien ten onrechte geloof dat ik het recht heb, meer nog, de plicht heb, om dit te doen. Ik weet best dat ik al te dikwijls begin te zeuren over al die zwaar op de maag liggende problemen en te zelden dat lekker bekkende idealisme omzet naar concrete actie. Het moge duidelijk wezen: ik ben een Nieuwe Salonrevolutionair. Veilig vanachter mijn computerscherm wat heilige huisjes bombarderen, zonder veel risico op kleerscheuren, baat het niet dan schaadt het niet.
Vergeef me alstublieft ook mijn soms wat naïef en éénzijdig gedoe. Ik ben geen kei met cijfertjes en statistieken, maar  beschik over een ander beoordelingssysteem. Als iets me tot tranen beweegt dan zijn er twee opties: of het is ontzettend mooi en echt, of het is stuitend lelijk en onrechtvaardig. En lieve mensen, wat ik de laatste tijd hoor en zie heeft me al menig traantje gekost, en geloof me vrij, niet van blijdschap. Geen rekensommetje zal iets dat krom is, recht maken.
Wat me in deze gestoorde tijden toch troost en blij maakt, is dat de gebeurtenissen uiteindelijk tot een climax zullen komen. Onvermijdelijk. En dat het moment komt dat de bom barst, dat 'the shit hits the fan', en niet hier en daar een beetje of af en toe eens, maar globaal en definitief. En dat dan eindelijk verandering komt, willen of niet. Want dan zal veranderen de enige efficiënte overlevingsstrategie zijn. O heroïek! Het lijkt me zo'n privilege om er getuige van te zijn, en een onnoemelijke eer om er wezenlijk deel van uit te maken.
Deze stukjes schrijven is op zich niet veel en nauwelijks een actie te noemen, ik maak dan ook helemaal geen aanspraak op die revolutie die mogelijk op til is. Ik zie deze blog eerder als een soort opwarmingsoefening, mijn solo sensibiliseringscampagne, mijn bescheiden bijdrage aan een hopelijk aanbrekende Allernieuwste Tijd. Een sprekende wekker die volle bak aan het aflopen is.

"Goeiemorgen lieveling. Het is de eerste dag van de rest van je leven. Leef het alsof je droomt, realiseer dat absurd oneindige potentieel waarover je beschikt, en doe het zonder reserve. Kies bewust. Vrees de afgrond niet. Geniet gulzig maar met aandacht en respect voor jezelf én de ander. Steek gerust over. Oneindige liefde en eenheid wachten ongeduldig op jouw ja-woord. Je bent niet alleen, maar let op want... niets is erger dan te laat. Morgen is vandaag."

Hold on to your panties!

De aardbevingen en bijhorende tsunami in Japan waren blijkbaar geen verrassing. Ze werden al voorspeld in het kader van de aantocht van de zogenaamde tiende planeet, Nibiru, sinds december 2010 ook gekend als komeet Elenin. Niet alle kenners gaan ermee akkoord dat het over één en hetzelfde hemellichaam gaat, maar ze hebben allebei een invloed op onze planeet en dat is waar het uiteindelijk om draait. Ik zou iedereen die geïnteresseerd is in de komende kosmologische gebeurtenissen aanraden te lezen over dit controversiële hemellichaam dat zich in een ellips rond de zon beweegt en nu dus, na duizenden jaren in het andere uiteinde van de orbit, terug in onze buurt komt. Telkens de komeet en de aarde in één lijn komen te staan met de zon, is er een sterke toename van seismische activiteit, met de natuurrampen die we de laatste tijd gezien hebben als gevolg. De recente aardbeving in Chili van 6 maart, en die in Japan van 11 maart hebben éénzelfde oorzaak, nl. het  'trekken' van zowel de komeet als de zon aan de aarde (vergeef mij de sterk vereenvoudigde uitleg, de echte speurneuzen vinden meer wetenschappelijke uitleg op het net). De eigenlijke alignment is pas voorzien op 15 maart, dus hold on to your panties...
Wat me nog meer verontrust is de staart van de komeet waarin de aarde terechtkomt eens de komeet zijn bocht rond de zon heeft gemaakt en zijn reis verder zet om vervolgens weer uit ons zonnestelsel te verdwijnen. Het kruisen van die staart zal vermoedelijk een regen van meteorieten veroorzaken, en God weet hoe groot die zullen zijn. Optimisten voorspellen een prachtig schouwspel wanneer de meteoren onze dampkring binnenkomen en verbranden. Maar wat als de brokstukken zo groot zijn dat de dampkring ze niet vernietigt? De impact van een meteoriet met een doorsnede van tien meter heeft de kracht van een bom duizend maal  krachtiger als de bom die op Hiroshima gedropt werd.

Het wordt dus nog spannend... wie had het over 2012?
Om al wat in de sfeer te komen kan je alvast de trailer van 'Battle Los Angeles' bekijken. Enjoy!

Bedrog dit is Belgisch

Het filmpje over ons Belgisch belastingsysteem dat enkele dagen geleden op Facebook opdook, deed mijn rechtvaardigheidsgevoel nog maar eens heftig opspelen. Dat miljardenbusinesses praktisch geen belastingen betalen is toch op geen enkele manier te verdedigen. Het argument dat dit belastingvoordeel goed is voor de economie omdat deze bedrijven voor werkgelegenheid zorgen is een afgezaagd, flauw, om niet te zeggen beledigend, excuus. Iedereen weet dat geen enkel bedrijf zich verantwoordelijk voelt om mensen aan te slag te houden, laat staan om meer mensen in dienst te nemen dan nodig is. De kosten (dus het personeel) worden geminimaliseerd, de winst geoptimaliseerd, zo simpel is het. Onder dat credo vloeit het leeuwendeel van de winst niet terug in het bedrijf of in de lonen van het personeel, maar gaat het in de vorm van dividenden mooi naar de bankrekeningen van de aandeelhouders. Die op de koop toe (quasi) geen belastingen op die gigantische bedragen moeten betalen. Intussen wordt de werkende onderbouw van de maatschappij als een citroen uitgeperst omdat de staat met een negatieve begroting zit. En dat is dus doodnormaal.
Spreek me tegen als ik me vergis, maar is het niet zo dat de werkende burger recht heeft op een legitiem stuk van de koek waarvoor hij heeft gewerkt?  Zou het niet kunnen dat de aandeelhouders van die grote bedrijven en maatschappijen de werknemer en consument onbeschaamd aan het bestelen zijn en dan nog dankbaarheid verwachten voor de werkgelegenheid die ze scheppen? Laten we het eens omdraaien en kijken hoe groot die te incasseren dividenden nog zijn als de werker niet meer werkt en als de consument niet meer consumeert. De top heeft de bodem net zo hard nodig als omgekeerd en het wordt hoog tijd dat die wederkerigheid hard gemaakt wordt in nieuwe fiscale wetten waarbij de rijkdom niet alleen van beneden naar boven vloeit maar ook terug van boven naar beneden d.m.v. een degelijke taks op bezit, zonder achterpoortjes graag.
Een andere en mijns inziens nog interessantere mogelijkheid is dat elke werknemer ook aandeelhouder wordt, en de winst op die manier eerlijk verdeeld geraakt. Een extra voordeel hierbij is dat alle spelers oprecht gemotiveerd zijn om het bedrijf gezond en lucratief te houden. Iedereen vaart er dus wel bij. Bovendien dragen sommige van deze 'sociaal' georganiseerde ondernemingen ook een steentje bij aan concrete projecten die de levenskwaliteit in de omliggende gemeenten en steden verbetert, wat dan weer respect vanuit de onderbouw voor de bovenbouw oplevert, en bovendien de druk op de sociale zekerheid verlicht. Dit systeem werkt. Het mag niet verwonderen dat eens er geen belastingvrije miljoenen meer op persoonlijke bankrekeningen gestort worden, er plots heel wat geld beschikbaar is voor andere, nuttige bestemmingen.
Een ver Utopia? Nee hoor, er zijn nu al bedrijven die zo gestructureerd zijn en het heeft de betrokkenen geen windeieren gelegd. Check bijvoorbeeld eens Scott Bader Ltd. Toen Bader al in de fifties deze  revolutionaire veranderingen invoerde, werd algemeen voorspeld dat hij hiermee het doodvonnis van zijn firma tekende. Maar niets bleek minder waar. De firma bleef groeien en vandaag is het een wereldspeler in de chemische industrie. Lees er ook eens het hyperinteressante boekje Small is Beautiful van E.F. Schumacher, reeds gepubliceerd in '73(!) op na. Inspirerend spul, to say the least.

Waren ze het al bij aanvang of werden ze inhalige, immorele zakkenvullers tijdens de rit, Joost weet het. In ieder geval is het initiatief om een sociaal, ethisch bedrijf te runnen, voor de meeste grote vissen blijkbaar echt teveel gevraagd. Het wettelijk verplichten daartoe blijkt ook niet te lukken, politici zijn immers tot mijn groot verdriet meer dan eens zelf ook inhalige en immorele zakkenvullers. Ik verzin niets, dit soort vrolijke nieuws haalt de krantenkoppen vaak genoeg. We lijken wel verdoofd dat we dit onrecht blijven pikken.

Maar ja, wij hebben nu nog genoeg geld om te shoppen en genoeg tijd om tv te kijken... dus so what.

Eerst zien, dan geloven. Eerst bewijzen, dan weten?

Er stond een artikel in de krant over de ontdekking van de NASA dat er effectief buitenaardse levende organismen zijn. Dat is mooi om de arrogante naïevelingen die prat gaan op 's mensen uniciteit als levende wezens in de kosmos wakker te schudden. Maar de rest van de wereld kan hier toch niet op hebben zitten wachten? Sommige dingen zijn toch zodanig evident dat er geen bewijs voor nodig is. We weten al lang dat de kosmos onbevattelijke afmetingen heeft, met zoveel sterren en planeten als er zandkorrels zijn op de aarde. Dus ook al is de aarde uniek in zijn soort als zijnde in staat om complex leven te ondersteunen, het ware ferm dat er onder al die miljoenen planeten geen enkele bewoonbare planeet zou zijn. Komt nog bij dat de andere levensvormen in de ruimte niet per sé op ons hoeven te lijken en dat de kans dus bestaat dat zij heel andere condities nodig hebben om te overleven dan wij.

Een paar wormen is één ding, maar intelligent leven is nog wat anders. Dus voorlopig mogen we geloven dat er buitenaards leven is, en zijn wij nog altijd lekker de slimste. Maar als we dezelfde redenering als hierboven volgen lijkt het nogal evident dat de mens niet het enige intelligente wezen in het universum is, en moeten we zelfs toegeven dat de kans er inzit dat er aliens zijn die veel verder ontwikkeld zijn dan wij. Volgens mij is er al veel langer bewijs daaromtrent dat ons gewoon verzwegen wordt, zodat ons superioriteitsgevoel niet in het gedrang komt en we ons vooral geen vragen gaan stellen over waar we helemaal mee bezig zijn. Het idee van superieure aliens brengt vragen met zich mee over moraliteit, onze omgang met de planeet, een eventueel buitenaards beleid... Dat leidt alleen maar af van onze plicht te consumeren. Vandaar dat iets aannemen als waar, zonder het eerst wetenschappelijk bewezen te hebben, not done is. Het is bullshit, totdat er tastbaar bewijs is. Een logische redenering zonder wetenschappelijk bewijs wordt van de hand gewezen als naïef, arrogant, zelfs subversief.

Ik stel me vragen bij de eerlijkheid van sommige van die 'wetenschappelijke' bewijzen. Het publiek krijgt immers maar net genoeg info om de brave, gehoorzame consument te blijven die hij is. We moeten ons geen illusies maken over de intenties van de sponsoren van wetenschappelijk onderzoek. De belangrijkste motivatie achter het (gedeeltelijk) vrijgeven van onderzoeksresultaten is maar al te vaak het consolideren van de gevestigde orde, in het belang van degenen die de touwtjes in handen hebben. We worden bang gemaakt of op andere manieren gemanipuleerd om te blijven geloven dat onze wereld op de best mogelijke manier gerund wordt door goedbedoelende medeburgers die onze belangen eerlijk ter harte nemen. En in één adem worden we overtuigd van het nut en de noodzaak van bepaalde producten, een bepaald beleid, een bepaalde cultuur. And we buy it. From the top of my mind: de fluorcampagne die ons doet geloven dat fluor gezond is voor je tanden, de maanlanding als a giant step for mankind terwijl het ging om je reinste Cold War propaganda, gevaarlijke GMO's voorstellen als de oplossing voor honger in de wereld, het minimaliseren van de menselijke impact op het broeikaseffect, de hetze rond de Mexicaanse griep.

Nou ja. Ik wil me hier niet opwerpen als verdediger van wilde conspiracy-theorieën die nergens op slaan. Maar mensen, laat je niet rippen. Ons begrip van de wereld en het universum reikt verder dan het inslikken van wat de overheid en de media ons voederen. We zijn slimmer dan dat. Durf naar je intuïtie en gezond verstand te luisteren en te onderkennen hoe deze meer dan eens haaks staan op wat bepaalde autoriteiten ons willen doen geloven.

Gisteren gedroomd...

Er zat iets in mijn linkerborst, net onder de huid boven mijn tepel. Zoals je geobsedeerd kunt geraken van een overrijpe pukkel en dus niet anders kan dan hem uitduwen, was ik bezeten door die knobbel. Ik duwde het ding door mijn vel heen naar buiten. Het viel op de houten vloer en rolde verder. Mijn gescheurde huid deed geen pijn, wat me verwonderde en me deed afvragen of dit misschien een droom was. Ik was benieuwd naar wat ik net uit mijn borst had geduwd en ging op zoek in het halfduister. Toen ik het licht probeerde aan te knippen deed de schakelaar het niet. De ultieme bevestiging dat dit inderdaad een droom was. Ik zocht verder en vond het steentje terug onder de tafel: het was een donkerbruinzwart puimsteentje, de grootte van een dobbelsteen.
In een andere scène kom ik uit een huis en wil terug in mijn vrachtwagen stappen die in de straat geparkeerd staat. Het is een middelgrote vrachtwagen, zo'n typische verhuiswagen. Ik slaag er maar niet in om in de cabine te klauteren. Het is te hoog, het trapje is onmogelijk.

C. beweerde dat het steentje dat ik uit mijn linkerborst duw mijn hartzeer symboliseert. En de vrachtwagen staat symbool voor hoe ik door het leven ga. Met zeer veel bagage dus, wat het vehikel te groot en te zwaar maakt om te besturen... Ik slaag er zelfs niet in om achter het stuur te kruipen.

Goeie intenties en kwade gevolgen

Er zijn evenveel waarheden als er mensen zijn. Iedereen heeft zijn kijk op de realiteit, zijn persoonlijke ervaringen en zijn idee over hoe het leven het best geleefd wordt. Sommigen twijfelen, beseffen dat ze fouten maken, zijn bang om de verkeerde keuzes te maken, om zichzelf en anderen te kwetsen... en anderen stellen zich weinig of geen vragen, gaan gewoon altijd rechtdoor en beklagen die arme twijfelaars omdat die niet snel genoeg vooruit gaan. Deze laatsten staan dan ook snel klaar om de sukkelaars die onzeker zijn en niet meteen succes hebben, met raad en daad bij te staan en advies te geven over vanalles en nog wat, van de meest banale tot de meest intieme zaken. Zo moet je werken, zo moet je je partner kiezen, zo moet je je leven leiden. Het is jammer dat mensen die een zekere graad van materieel succes hebben, er automatisch vanuit gaan dat anderen hetzelfde zoeken. Het respect en de tolerantie voor elke andere manier van leven, die op het eerste zicht een minder succesvolle manier van leven lijkt, is dan soms ook ver te zoeken. De goede raad is met de beste intenties gegeven, maar getuigt van een gebrek aan inlevingsvermogen en uiteindelijk ook van een gebrek aan respect voor de ander. De twijfelaar voelt zich betutteld en misschien zelfs beledigd, want wat een idee te veronderstellen dat hij een mislukkeling is die niets bereikt! Zijn doelen liggen elders, en zijn twijfel wordt alleen nog maar meer gevoed door de confrontatie met de kortzichtigheid van de zogenaamde succesvolle burger die de wijsheid in pacht meent te hebben.

To sleep or not to sleep

Mijn dromen zijn minstens even echt als mijn wakkere leven, zo niet echter. Ik beleef heel intense dingen, soms als mezelf, soms als een personage in een film. Een droom-film. Ik heb herinneringen aan momenten uit dromen, net zoals ik me speciale, echte momenten herinner. Het gebeurt ook vaak dat iets in mijn wakkere leven een herinnering aan een droom oproept. Het is moeilijk om erover te praten, want wat mijn onderbewustzijn soms creëert aan beelden is niet altijd even duidelijk en bovendien ook niet altijd om trots op te zijn.
Ik droomde over witte-boord-kannibalen, gevilde lijken die als stenen in een veld verspreid liggen, vleesetende maar ontroerend mooie reuzekwallen, heksenprocessen en -verbrandingen, tochten door vijandelijk gebied met het gewicht van de wapenrusting en mondvoorraad, bruggen die desintegreren net terwijl we erover rijden, een hotel zonder toilet net wanneer ik dringend moet...
Maar het kan ook zalig zijn. Ik vloog al heel wat af en word er steeds beter in, had een gesprek met de sprookjesverteller, maakte kennis met mezelf als vijfjarig meisje, bezocht stranden in onmogelijke oorden, had avontuurtjes met magische minnaars...
De beste dromen zijn de lucide. Het besef dat ik droom en zelf kan bepalen waar ik naartoe ga en wat ik doe is denk ik de beste hobby ooit. Beter dan playstation, gezonder dan trippen.
Sinds ik P.V. neem zijn de dagelijkse dutjes min of meer verleden tijd dus het dromen beperkt zich nu tot 's nachts. De meeste lucide dromen kwamen jammer genoeg wel overdag. Het zou wat te ver gaan om te beweren dat ik die middagdutjes mis. Ik besef wel dat mijn wakkere leven aandacht en inspanning verdient. Het is mijn plicht om mijn potentieel in mijn wakkere leven te benutten, maar met het excessieve slapen van de laatste jaren schoot mijn ambitie om dingen te verwezenlijken er soms wat bij in. Ik had soms meer zin om me in een droom te verliezen dan om mijn dromen hier en nu te realiseren: het waarmaken van een droom is ook wat moeilijker dan gewoon je ogen sluiten en wachten op Morpheus.
Jonathan Franzen beschrijft Slaap in 'The Corrections'  als een goeie minnaar. Dat klopt, net zoals een minnaar een ontsnapping biedt aan de sleur van het het gehuwde leven, is dromen de ultieme ontsnapping aan de realiteit. Reisbureaus en brochures mogen dan ook de meest exotische reisbestemmingen adverteren:  geen verre reis kan tippen aan de wondere wereld van de sluimer.

Monsterlijk

Droomde onlangs dat ik achtervolgd werd. Droom ik wel vaker, ik ben zo dikwijls op de vlucht voor weet ik veel wat. Deze keer liep ik door een straat die helemaal verlaten leek, de rolluiken van de huizen waren dicht, er was niemand op straat, er stonden nergens auto's geparkeerd. Het was zo heet dat de lucht zinderde boven het asfalt. Ik zag het beest naderen aan een onmogelijk tempo. Nog nooit had ik zo'n gigantische slang gezien. Het leek wel een draak zonder poten, met een lijf zo dik als een boom, en minstens tien meter lang. Zijn slagtanden blikkerden in het harde licht, en hij siste boosaardig, bek wijd open, zonder twijfel niet van plan me te laten gaan. Ik rende voor mijn leven, wetende dat ik geen kans maakte. Nergens kon ik schuilen, ik had niets om me te verdedigen.

Toen ik dit Lily vertelde was haar reactie: "Da's ook wel een fallussymbool om U tegen te zeggen dadde!"

Help.

De vijftig frank is gevallen

Ik droomde een paar nachten geleden dat ik ten huize Charlie was. Er was niemand thuis en ik zat ermee dat ze zouden thuiskomen en dat mijn aanwezigheid daar ongepast was. Het was een leuk appartement, met een duplex, onder de nok van het dak. Er hingen posters aan het plafond op een onbereikbare plaats, en ik vroeg me af hoe ze die daar gekregen hadden. Ik was maar een beetje aan het rondkijken toen ik een muntstuk op de grond zag liggen. Zilverkleurig, glanzend. Ik raapte het op en het bleek en stuk van vijftig Belgische frank te zijn. Telkens ik het in mijn zak wilde steken viel het weer op de grond.
In dezelfde droom liep ik ergens in een stad, Gent denk ik, langs een brede boulevard met tramsporen. Er was een hoekhuis waar ik naartoe ging, iets of iemand wachtte daar op me. Het leken de jaren veertig of vijftig, het licht en de kleuren waren ook sepia zoals in oude foto's.

Background and Disclaimer

Ik moet en zal elke dag een stukje schrijven. Zoals je spieren kweekt al naargelang de regelmaat waarmee je sport, kweek je ook goede schrijfgewoontes al naargelang de regelmaat waarmee je schrijft. En inspiratie dan, ik hoor het je denken. Inspiratie is inderdaad nogal essentieel om iets zinnigs op papier te krijgen, maar het is niet het belangrijkste. Als je niet weet waarover geschreven, schrijf dan dààrover. Klaar. Larry David maakt een hele show over zijn gebrek aan goesting om een nieuwe show te creëren, en meer dan één boek behandelt het probleem van de writer's block. Dus inspiratie is niet echt the big deal. De reden waarom mensen die graag schrijven en goed schrijven geen boek geschreven krijgen, is dat ze geen goeie schrijfgewoontes hebben. Discipline. Oefening. Schrijven zonder doel, om het schrijven zelf, om de souplesse en de durf te bekomen die nodig is om eventuele lezers maar in de eerste plaats jezelf te gaan inspireren.
Mijn grootste struikelblok is de censuur die ik mezelf opleg. Al voor ik een zin afheb ben ik al bezig met de editing, zodanig dat er geen zin meer vloeiend uitkomt en ik op den duur niets meer schrijf, want het is toch allemaal apeslecht. Zo ondermijn ik het groeiproces dat elke schrijver -of elke schepper for that matter- doormaakt. Wat heeft het voor zin om genialiteit van mezelf te verlangen als ik met moeite een alinea afkrijg.
Ik ben zelf een veeleisende lezer. Ik doe niet alleen aan self-editing, ik ben bij elk stukje tekst dat me onder ogen komt ofwel aan het genieten van de schoonheid, gevatheid en relevantie, ofwel aan het balen van de overmaat aan overtolligheden, uitweidingen en onbeschaamde zever waarop ik toch niet (en dus niemand) zat te wachten. Tekst als tijdverspilling is één van die dingen die hoog op de haatlijst staat genoteerd. En ik wil echt geen bron van ergernis zijn en andermans tijd zitten verspillen met slecht geschreven en oninteressant spul. Maar zo saboteer ik mezelf. Want het is een zwak excuus. Niemand is gedwongen om dit te zitten lezen. En wie het toch doet en het vindt sucken, tjah. Rome is ook niet op één dag gebouwd. Afhaken staat vrij. En wie weet, misschien komt er een dag dat het minder suckt. En dat er mensen met plezier mijn stukjes lezen.
Tot morgen!