Wat doe je als een achttienjarige jongen verkondigt dat hij homo's haat omdat ze 'abnormaal' zijn?
De situatie: ik sta voor een klasje van drie man waarvan er twee terug naar hun land vertrokken zijn. De overblijver is een hyper orthodoxe christen uit Servokroatië, pardon, uit Servië. Hoe zat dat daar ook alweer in de Balkan? O ja, nadat ze mekaar een tijdje uitgemoord hebben zijn ze in Joegoslavië tot een splitsing gekomen en zijn Slovenië, Kroatië, Servië, Bosnië, Hercegovina, Montenegro, Albanië, Macedonië en Bulgarije allemaal onafhankelijke staten. Kosovo is de facto onafhankelijk maar wordt door Servië nog altijd niet als dusdanig erkend. Of hoe extreem nationalisme tot politieke spanningen, separatisme en oorlog leidt. Vergeef mij deze simplificatie van een complexe en gevoelige situatie.
Soit, de jonge Serviër is uitermate trots op zijn land en cultuur en gaat prat op zijn sterke geloofsovertuiging. Zeer bewonderenswaardig, mooi dat je trots bent op je afkomst en ergens in gelooft, bravo, en zeker aan die leeftijd. Maar hoe komt het toch dat de liefde voor het eigene zo evident gepaard gaat met de haat voor het andere? Vermoedelijk hebben de 'anderen' zich niet van hun mooiste kant getoond tijdens de verschillende Balkanconflicten. Maar blijven hangen in dat pijnlijke verleden en het eeuwige cultiveren van een vijandsbeeld dat onlosmakelijk met dat verleden verbonden is, is volgens mij kiezen voor de kortste weg naar de hel. Dat soort van zichzelf in stand houdende mythes (wij zijn de beste, de rest is een bende barbaren) zijn de ideale voedingsbodem voor telkens opnieuw uitbrekende brandjes van woedend machtsvertoon en bloedige vergelding. Als de orthodoxe kerk er dan nog eens een schepje bovenop doet door al wie geen deel uitmaakt van hun kerk of niet 'normaal' is, als des duivels te veroordelen, krijgen we een gelovige kudde die in naam des Heren in staat is tot het complete tegengestelde van wat de Here nu juist liep te verkondigen.
Ik probeerde de student te doen begrijpen dat structuren en instituten die erop gericht zijn mensen bepaalde dingen te doen geloven, vooral belang hechten aan het instandhouden van hun machtspositie, en dat het welzijn van het volk niet per sé op de agenda staat. Ik wees hem erop dat hij jong en intelligent is, en dat hij zich niet hoeft te laten beperken door een blind geloof in wat mensen van vlees en bloed als 'normaal' verkopen. Ach, hij zal zijn redenen wel hebben, en wie ben ik hem te pushen om te geloven waar ik achter sta, dan ben ik al even erg als de alwetende pope. Toch kon ik niet nalaten te zeggen dat we allemaal mensen zijn, dat er ons zoveel meer bindt dan scheidt, en dat verdeeldheid alleen maar bepaalde leidersfiguren ten goede komt. Ik kan het niet helpen, homofoben doen mijn haar recht staan. Ik word niet goed als ik denk aan het leed dat veroorzaakt wordt door discriminatie van degenen die in de onderste helft van de Gauss-curve hangen. Laat ons niet vergeten dat het dikwijls net die 'abnormale' mensen zijn die onze maatschappij van wat niveau voorzien. De meest geniale artiesten, filosofen en wetenschappers, de grootste visionairen, waren niet zelden ook de vreemdste vogels. Moet het verwonderen dat we getraind worden om 'abnormaliteit' te marginaliseren?
Ik droom van een bont allegaartje van mensen van alle slag, of ze nu normaal zijn of niet doet er niet toe, als ze maar met verwondering en interesse luisteren naar elkaar en de onderlinge verschillen koesteren als de rijkdom die het leven zo intens en waard om te leven maakt. Het normale is niet zaligmakend, zelfs integendeel. Het is soms beperkend en zelfs verstikkend. Dus: doe maar abnormaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten