Er zat iets in mijn linkerborst, net onder de huid boven mijn tepel. Zoals je geobsedeerd kunt geraken van een overrijpe pukkel en dus niet anders kan dan hem uitduwen, was ik bezeten door die knobbel. Ik duwde het ding door mijn vel heen naar buiten. Het viel op de houten vloer en rolde verder. Mijn gescheurde huid deed geen pijn, wat me verwonderde en me deed afvragen of dit misschien een droom was. Ik was benieuwd naar wat ik net uit mijn borst had geduwd en ging op zoek in het halfduister. Toen ik het licht probeerde aan te knippen deed de schakelaar het niet. De ultieme bevestiging dat dit inderdaad een droom was. Ik zocht verder en vond het steentje terug onder de tafel: het was een donkerbruinzwart puimsteentje, de grootte van een dobbelsteen.
In een andere scène kom ik uit een huis en wil terug in mijn vrachtwagen stappen die in de straat geparkeerd staat. Het is een middelgrote vrachtwagen, zo'n typische verhuiswagen. Ik slaag er maar niet in om in de cabine te klauteren. Het is te hoog, het trapje is onmogelijk.
C. beweerde dat het steentje dat ik uit mijn linkerborst duw mijn hartzeer symboliseert. En de vrachtwagen staat symbool voor hoe ik door het leven ga. Met zeer veel bagage dus, wat het vehikel te groot en te zwaar maakt om te besturen... Ik slaag er zelfs niet in om achter het stuur te kruipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten