Droomde vorige nacht dat ik meedeed aan een schoolopvoering in een groot theater. De sfeer was dezelfde als die van het Sint-Andreasfeest. Ik repeteerde mijn scène in het stuk met Isabel, we gooiden de bal en zeiden onze tekst. Fluitje van een cent. In de coulissen liepen we een beetje te lanterfanten en gek te doen, heel op ons gemak, ervan uit gaande dat we nog tijd zat hadden voor we echt op moesten.
En dan sta ik op het podium voor een publiek van honderden mensen, waaronder ook An en Theo en de kindjes. We spelen het stuk met een stuk of twintig, de hele klas doet mee. Er zijn kinderen in rood, geel en blauw gekleed, ik ben de enige in het zwart. De bal wordt heen en weer gegooid alsof het een bom is, ik vang en gooi hem een paar keer. Plots heb ik de bal terug en is de spot op mij gericht. Mijn opdracht. Mijn tekst. Waar was Isabel? Hier was er een ander meisje. Van mijn stuk gebracht kon ik niet op mijn woorden komen. Het meisje herhaalde haar vraag en keek me met dringende ogen aan, zo van, alléé jouw beurt!!! Maar ik wist niets meer en improviseerde dan maar een antwoord: "Ik kan niet want ik ben zwart!", en met veel drama vluchtte ik van het podium.
Terug backstage sterf ik van schaamte om mijn mislukte optreden, maar ben tegelijk opgelucht dat ik niet langer op het podium sta. De lerares Frans die verantwoordelijk is voor de make-up (mevr. Huys, was ook zo ten tijde van Sint-Andreasfeest) komt op me af en vraagt me waar ik uithing toen de make-up werd gedaan. Ik was onopgemaakt onder de spots gaan staan. Het schuldgevoel en de schaamte om mijn gebrek aan voorbereiding en mijn uiteindelijke mislukking was ondraaglijk. Ik wist niet hoe ik de kindjes en mijn zus ooit nog onder ogen moest komen.
Het is niet de eerste keer dat ik droom over onvoorbereid op het toneel komen, over faalangst en schaamte om de afgang. De interpretatie ligt hier voor de hand, immers: all the world's a stage...
Deze droom vind ik extra interessant omdat een groot stuk ervan gewijd is aan het onschuldige en zorgeloze spel met Isabel, die mijn beste vriendinnetje was in de kleuterklas en lagere school. In onze jongste kinderjaren waren wij twee handen op één buik en hebben we uren gespeeld. En onze huizen en tuinen waren de podia. We speelden op reis gaan en kamperen op de camping (iets exotisch voor ons want wij kampeerden nooit met onze ouders), we speelden samenwonen met onze vriendjes van op vakantie (de mijne een Italiaan en de hare een Nederlander, lol), we speelden rijk zijn, arm zijn, Madonna zijn, fotomodel zijn, detective zijn, dokter zijn, architect zijn, boze stiefmoeder zijn... We speelden dat de brokken eraf vlogen, in onze beschermde omgeving, waar niets deed vermoeden hoe anders en ver van ons ideaal, het echte grote mensenleven zou zijn.
Mooi hoe het onderbewustzijn ons onszelf leert kennen wanneer we ongeremd en met een open geest liggen te knorren onder de wol. Alle puzzelstukjes zijn reeds beschikbaar, het is gewoon een kwestie van tijd, geduld en aandacht om ze aan de oppervlakte te laten komen en het volledige plaatje te gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten