Is dit de periode van extreme rampspoed die uiteindelijk tot het einde dezer tijden leidt en dus een nieuwe cyclus inluidt? Zullen de talloze misdaden die tegen de mensheid gepleegd worden niet langer ongestraft blijven nu ze onder de ogen van miljoenen (televisiekijkende) toeschouwers komen? Zullen de vele schokkende beelden en berichten deze gehypnotiseerde toeschouwers eindelijk wakker schudden? Vaak is het nieuws zo ongelooflijk dat het als nonsens van de tafel geveegd wordt en de mainstream media niet haalt. Alsof de aardbevingen met opzet veroorzaakt werden met een door mensen gemaakte machine? Duh. En heeft Nasa geheimen voor ons? Waarom zouden ze hun kennis niet delen? Tjah, goeie vraag... In ieder geval heeft de waarheid tijd.
Volgens het vierde principe in de Kybalion, het principe van Ritme, komt na eb, vloed, en na de winter, de zomer, en na de nacht, de dag. Ik hoop dat de spreekwoordelijke slinger stilletjes aan op zijn retour is. De ellende die de laatste jaren lijkt te accumuleren heeft daarom misschien zin, is misschien nodig om tot actie te dwingen... er moeten dus eerst miljoenen creperen eer het doordringt dat we niet goed bezig zijn. Hoeveel ellende willen we nog meer? Hoe diep moeten we gaan om te gaan begrijpen, om inzicht te krijgen?
Ik stel al enkele dagen het schrijven van een nieuwe blog uit, omdat ik besef dat ik niet vrolijk klink, te hard wil pleiten voor een wakkere en kritische nieuwe blik op de realiteit, misschien ten onrechte geloof dat ik het recht heb, meer nog, de plicht heb, om dit te doen. Ik weet best dat ik al te dikwijls begin te zeuren over al die zwaar op de maag liggende problemen en te zelden dat lekker bekkende idealisme omzet naar concrete actie. Het moge duidelijk wezen: ik ben een Nieuwe Salonrevolutionair. Veilig vanachter mijn computerscherm wat heilige huisjes bombarderen, zonder veel risico op kleerscheuren, baat het niet dan schaadt het niet.
Vergeef me alstublieft ook mijn soms wat naïef en éénzijdig gedoe. Ik ben geen kei met cijfertjes en statistieken, maar beschik over een ander beoordelingssysteem. Als iets me tot tranen beweegt dan zijn er twee opties: of het is ontzettend mooi en echt, of het is stuitend lelijk en onrechtvaardig. En lieve mensen, wat ik de laatste tijd hoor en zie heeft me al menig traantje gekost, en geloof me vrij, niet van blijdschap. Geen rekensommetje zal iets dat krom is, recht maken.
Wat me in deze gestoorde tijden toch troost en blij maakt, is dat de gebeurtenissen uiteindelijk tot een climax zullen komen. Onvermijdelijk. En dat het moment komt dat de bom barst, dat 'the shit hits the fan', en niet hier en daar een beetje of af en toe eens, maar globaal en definitief. En dat dan eindelijk verandering komt, willen of niet. Want dan zal veranderen de enige efficiënte overlevingsstrategie zijn. O heroïek! Het lijkt me zo'n privilege om er getuige van te zijn, en een onnoemelijke eer om er wezenlijk deel van uit te maken.
Deze stukjes schrijven is op zich niet veel en nauwelijks een actie te noemen, ik maak dan ook helemaal geen aanspraak op die revolutie die mogelijk op til is. Ik zie deze blog eerder als een soort opwarmingsoefening, mijn solo sensibiliseringscampagne, mijn bescheiden bijdrage aan een hopelijk aanbrekende Allernieuwste Tijd. Een sprekende wekker die volle bak aan het aflopen is.
"Goeiemorgen lieveling. Het is de eerste dag van de rest van je leven. Leef het alsof je droomt, realiseer dat absurd oneindige potentieel waarover je beschikt, en doe het zonder reserve. Kies bewust. Vrees de afgrond niet. Geniet gulzig maar met aandacht en respect voor jezelf én de ander. Steek gerust over. Oneindige liefde en eenheid wachten ongeduldig op jouw ja-woord. Je bent niet alleen, maar let op want... niets is erger dan te laat. Morgen is vandaag."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten