Welkom in het theater

Ik heb zo'n onbeschrijfelijke dingen gezien. Ik die zo aan woordjes hang kan het natuurlijk niet laten een poging te ondernemen om mijn ayahuasca-ervaring te delen. In een eerste fase kreeg ik een aantal visioenen van portretten, foto's, waarvan één portret in het bijzonder me verdrietig maakte. Ik voelde ook heel sterk dat mijn moeder de troost die ik niet van haar krijg, zelf zo broodnodig heeft. Het portret was dat van een vijf-zesjarig meisje met blonde haartjes tot op de oren, in een zijscheiding gekamd met een klein speldje opzij. Een schattig ding. De tranen rolden van mijn kaken. En toen kwam ik een ziel tegen die een broer van me is, en er kwam zoveel animositeit van zijn kant. Ik heb begrepen dat hij me verwijt zijn plaats op de wereld ingenomen te hebben. Ik werd overspoeld met schuldgevoelens en de drang me bij hem te verontschuldigen voor mijn bestaan.
De shamaan was continu aan het zingen en begeleidde zichzelf met een heel arsenaal aan verschillende muziekinstrumenten, wat de visioenen kleur en ritme gaf en tegelijk ook zorgde voor een aarding, een connectie met het hier en nu. Ondanks de intense hallucinaties bleef ik redelijk lucide: met mijn ogen open was er niets aan de hand. Eens ik mijn ogen sloot begon de film terug. In een volgende fase zag ik slangen over en door mekaar kruipen, sierlijk, sexy bijna, in symmetrische patronen. Ze waren aderen met leven in, en het leven stroomde zolang de shamaan bleef zingen. De slangen waren niet bedreigend, maar voelden aan als een bondgenoot.
En dan de duisternis. Op een gegeven moment zag ik een duisternis, een chaos zonder begin of einde, zonder tijd of richting, waarin zich mierachtige wezens bevonden, in fluo rood en oranje.


Dit is een weergave van het magnetisch veld van Saturnus.


Ze leken verloren in een realiteit buiten de onze.

De Ant-Nebula.

De mens ontstond als uitweg uit die troosteloze chaos, waarin een continue elektrische ruis klinkt, een statisch gezoem, metaalachtig en met een gevoelloze kwaliteit met daar bovenop een soort vonkende drum, niet ritmisch maar kil, disconnected. (Twee dagen later besef ik dat het klonk zoals een Jedi-zwaard, echt helemaal hetzelfde!) (We zijn woensdag en na een zoektocht op het net vind ik opnames van het geluid dat Saturnus maakt... na 50 seconden hoor je dus hetgeen ik in mijn visioen gehoord heb. Vanaf 2:00 komen er ook nog andere klanken bij die ik dan weer niet heb gehoord).

Er volgde een beeld van metersdikke hopen insecten, zwarte, glanzende, afgrijswekkende kevers en duizendpoten wriemelend om bovenop de hoop te komen. Ik voelde medelijden met onze scheppers. Ze bedachten onze wereld en de mens om aan hun duistere uitzichtloosheid te ontsnappen. We zitten dus gevangen in een theater ter entertainment van een humorloos, onverschillig publiek, gevangen maar zoveel vrijer dan wie onze gevangenis, onze wereld, schiep. We zijn immers in staat om ook zelf te scheppen. We hebben ruimte, zintuigen, emoties, en vooral: onze wereld kent schoonheid, licht, liefde, perspectief. Je kunt je niet voorstellen wat een dankbaarheid ik voelde om mens te zijn, en niet (meer) verloren te zijn in die donkere chaos.

Op het toppunt van de insectenhallucinatie zag ik een zwarte vlakte met links in de verte twee palen waartussen een drietal laserstralen bewogen in rood, geel en groen. Het geluid dat ik daarnet beschreef (Saturnus??) klonk oorverdovend in mijn rechteroor. Ik denk dat we uit dat geluid gecreëerd zijn, maar dat is maar een idee. Toen ik daarnet wat rondkeek op internet vond ik het volgende: de Lengua, een Zuid-Amerikaanse stam van de Gran Chaco, geloven dat een god in de vorm van een reuzenkever de wereld creëerde en met geesten bevolkte. Wat vooral interessant is, is dat deze god onverschillig blijft onder zijn creatie en niet wordt aanroepen in gebed. "Beetle, the Lengua myth says, created the world and also everything in it, but Beetle has never shown any further interest in it. Beetle does not seem to be any specific beetle or even a special kind of beetle, but "beetle" in the abstract."Ik geloof dat ik dus deze 'god' of goden aanschouwd heb vannacht. Geen benijdenswaardige schepper, ik zou zelfs durven zeggen integendeel. Na enkele dagen bezinken vermoed ik dat het helemaal niet om echte 'wezens' gaat, maar om kosmische fenomenen. Wie weet hebben de Nebula of Saturnus iets te maken met het ontstaan van de planeet Aarde en de mens? Work in progress...

Verder herinner ik me een prachtig visioen van cilindervormige, witgrijze torens die trapsgewijs aan elkaar vasthingen. Ze waren behangen aan de onderkant met felroze, rode en gele macramé en allerlei parels en edelstenen. Het hele tafereel leek in een kathedraal-achtige ruimte geplaatst te zijn, en tegelijk in een groene glooiende vlakte met een loodgrijs-blauwe hemel, het soort van hemel dat je ziet voor een onweer. 

Ik heb tijdens de rit regelmatig als een bezetene zitten schokken, alsof iets in me protesteerde. Ook mijn oogleden trilden aan een hoge snelheid, als de vleugeltjes van een bijtje of kever. Na een derde portie van het drankje heb ik moeten braken. Maar de fysieke rariteiten zijn een kleine prijs voor een intense, indrukwekkende reis. Helemaal naar de oorsprong, en terug.