In een donkere bar waar we nog geweest waren. Ik en een vriendin. We drinken een chocolade likeur, de nieuwe soort die nog lekkerder is dan Baileys. Nog nooit gezien in het wakkere leven. Lange glazen flessen met witte letters. Langs de muur van het café staan de flessen van het spul in nissen geëtaleerd. We hangen aan de bar wanneer er een knappe man binnenkomt die als twee druppels water op Ewan MacGregor lijkt. Mijn vriendin en ik zijn beiden door hem gecharmeerd en ik veronderstel dat hij meer aandacht voor haar heeft dan voor mij, want zij is de mooiste van ons twee. Ik probeer dus vooral niet te tonen hoe leuk ik hem vind en doe zelfs mijn best om hem duidelijk te maken dat mijn vriendin interesse heeft. Maar hij zegt haar dat hij mij leuk vindt, en zij moet me de boodschap overbrengen. Ik begrijp het niet maar het begint toch te kriebelen. Hij? Interesse in MIJ???
In een volgende scène ben ik in een oud schoolgebouw langs een drukke baan in een industriestad. De poort van de school is iets heel speciaals: het is een holle poort in donkergroen geverfd metaal die eigenlijk een kamer op zich is, beetje de controlepost van de school. De school is nu een ruine en de schoolpoort is niet meer in gebruik; het deurtje aaan de zijkant van de poort staat open. Ik neem een kijkje binnen en ontdek tot mijn verbazing dat er mensen in zitten. Ze zijn dood. Ik vroeg hen hoelang ze daar al dood zaten en ze zeiden : al jaren! Het is een schande! Niemand had ooit de moeite genomen om eens in de poort te gaan kijken.
