Delhi, 15 juli 2011.

Vanuit een behoorlijk deftige maar vensterloze hotelkamer in Delhi schrijf ik m'n eerste blog. Vermoeid maar opgelucht: ik ben veilig aangekomen in de eerste kleine thuishaven op deze reis.

Het begon op de trein al goed: met een dik uur vertraging kwam ik aan in de luchthaven. Het was enorm druk maar het ging goed vooruit en het vliegtuig vertrok mooi op tijd.
Naast me zat er een vriendelijke Pakistanees in een deftig beige pak, ik stelde mezelf voor (ik heb me voorgenomen om nooit meer anoniem naast een andere persoon te zitten voor langer dan een half uur) en hij introduceerde zich als Akram Something, een zakenman gevestigd in Moeskroen die in tabak en sterke drank handelt. Vriendelijke gast. Ik bekeek Limitless (niet slecht) en na de film vroeg Akram of ik mijn plek wilde ruilen met zijn vriend en businesspartner Nadeem die een tiental rijen verder achterin zat. No problem, dus we wisselden van plek en everybody happy. Zo ontmoette ik ook nog eens een grijzende Australiër die helemaal gek is van Brugge en Gent. Leute.
Na een poging om Suckerpunch te bekijken (geen fan) en een grote tuk landden we in Abu Dhabi. Vlotjes door de security check van de transitzone en daar waren mijn twee pakistani vrienden op tax-free koopjesjacht. Ze begroetten me uitbundig, bedankten me hartelijk voor mijn vriendelijkheid mijn plaats af te staan en nodigden me uit iets te drinken. 'Mais d'abord on cherche un parfum pour ma femme et tu dois nous aider.' Dus ja, ik zeg Miss Dior Chérie en we zoeken en kletsen wat en wisselen telefoonnummers uit (al die tijd had ik mijn pasport en boarding pass voor de volgende vlucht in mijn hand) en plots heb ik alleen nog mijn boarding pass. Klein panieksje! De vriendelijke staff in de parfumerie raadde me aan onmiddellijk naar de politie te gaan maar ik WIST ZEKER dat ik het in mijn hand had een paar minuten ervoor. Die pakistani zouden toch niet... Er zat niets anders op dan toch naar de politie te gaan via de security waar ik eerder gepasseerd was. Daar kieperde ik nog eens mijn tas uit voor de zekerheid en nog steeds niets... mijn twee nieuwe vrienden weken niet van mijn zijde want bleken toch ook wel echt bezorgd te zijn. Ik vroeg ze dan voorzichtig of ze misschien niet per ongeluk mijn paspoort in hun zak hadden gestoken. En guess what: Nadeem vond hem terug in zijn tasje. En hij was zooooo gegeneerd! Pakistaanse pasports zijn ook bordeaux en hij had bij het uitwisselen van gegevens in een verstrooide reflex mijn pas als het zijne herkend en weggestopt. Resultaat: een fles Miss Dior Chérie als zoenoffer en een trolleyvaliesje toe. En ik was gewaarschuwd om ALSTEMBLIEFT waakzaam te zijn want het is snel gebeurd. En verstrooid zijn is mij nu ook niet direct vreemd!
Eind goed al goed dus en dank aan Ganesh.
Bij aankomst in Delhi stond de chauffeur van Cottage Yes Please me op te wachten (thx An voor de nummers maar bleek niet nodig afterall) en het hotel is behoorlijk, dus so far so good! De regen is wel extreem, zelfs met een paraplu geraak je in twee minuten compleet doorweekt, dus schuilen is de boodschap. En dat schept dan ook de perfecte gelegenheid om te bloggen!

Dikke knuffel en tot vlug!

Tinie x