Ik voel zijn verdriet
hij weet het niet
ik zeg het niet
Wanneer we bellen vraag ik zachtjes
naar zijn ditjes en naar zijn datjes
de ruimtes tussen de pijn
Geen steekje laat ik vallen
meesterlijk balanceer ik
bovenop zelfgebakken
broze luchtbellen
Soms barsten ze toch
en dan mag ik niet huilen
want mijn onvaste voet
was het die erover liep
voorbij mezelf en deze scherven schiep
Hoe komet het toch dat je mijn ogen steeds kan doen prikken met tranen door je schrijfsels? Love it! X
BeantwoordenVerwijderen